دن کاسمورو

ماشادو د آسیس
عبدالله کوثری
نشر نی/ چاپ اول89/ 347صفحه/ 7000 تومان

«بنتو سانتیاگو یا، چنان‌که همسایگان خطابش می‌کنند، دن کاسمورو، سرگذشت خود را با شرح عشق و عاشقی آغاز می‌کند و ما را به همنوایی با خود می‌خواند که: خوش‌تر از ایام عشق ایام نیست. این عشق سرانجام به ازدواج می‌انجامد و آنگاه به گونه‌ای نامنتظر همه‌چیز شتاب می‌گیرد تا راه برای فاجعه‌ای ویرانگر هموار شود. اما در این میان خواننده از گفته‌ها و ناگفته‌های بنتو در می‌یابد که او راوی قابل اعتمادی نیست...دن کاسمورو (1899) مشهورترین رمان ماشادو در امریکای لاتین است و بیش از هر رمان برزیلی دیگر موضوع نقد و بررسی بوده است.»
کوثری قبلاً «خاطرات پس از مرگ براس کوباس» و «روانکاو و داستان‌های دیگر» رو از همین نویسنده ترجمه کرده. اون‌ها رو نخوندم ولی این حرف نداشت. سن راوی بالاست و لحن پیرمردی‌ش خیلی خوب ساخته شده. ماجرای زندگی‌ش رو طوری تعریف می‌کنه که معمولاً هم خنده‌داره هم غم درونش رو نشون می‌ده. اما مهم‌ترین چیزی که توی لحنش مشخصه پیرمرد بودنشه. مهم‌ترین اتفاقی که توی زندگی‌ش افتاده آشنایی با کاپیتو، دختر همسایه‌شونه و تقریباً کل رمان درباره‌ی همین ماجراست. از اول هم با خواننده صحبت می‌کنه و انگیزه‌ش رو از نوشتن کتاب توضیح می‌ده. تقریباً توی هر فصل دوباره با خواننده صحبت می‌کنه و سعی می‌کنه اتفاقاتی که توضیح داد رو تفسیر کنه یا نظرش رو راجع به زندگی بگه و... 148 قسمت داره و معمولاً هر قسمت بیشتر از دو سه  صفحه نیست.
«ای خواننده، هر چیز پایانی دارد. این از آن بدیهیات قدیمی است و می‌شود این را هم به‌اش اضافه کنیم که نه هر چیزی که می‌پاید، دیر می‌پاید. این قسمت دوم را خیلی‌ها به آسانی باور نمی‌کنند، برعکس، این تصور که کاخ بنا شده در هوا دوامش بیشتر از هوایی است که بر آن بنا شده، مشکل از کله‌ی این و آن بیرون برود. و البته چه بهتر که این طور است، چون عادت به ساختن این بناهای نیمه‌ابدی از بین نمی رود.»